Can Dündar'dan olgunluk üzerine...

........20 li yaslara kadar iyilikle kötülügün ülkesi,
kalin sinir çizgileriyle ayriliyor birbirinden. Siki
dostlari ve düsmanlari oluyor insanin. Onlari ölesiye
seviyor ya da ölesiye nefret ediyor onlardan.

30 larinda yalani hakikatten ayirt etmeye basliyor.
Iyi sandiklarinin hiyanetiyle tanisiyor, sirtinda dost
isi hançer darbeleriyle; ve en kötü zannettigi
sefkatle imdadina yetisiveriyor.

Zaman kanatlanip da 40 ina yaklastiginda
insan, iyiyi kötüden ayiran hudut çizgilerini birbirine
karistiriyor. Iyilere naksolmus kötüyü ve kötülerin
içindeki iyiligi de kesfediyor ademoglu. Anliyor ki,
iyi insan/kötü insan yok; insanin içinde iyilik ve
kötülük var, kötüyle iyi panzehiri degil birbirinin;
kankardesi.
Iyilerle kötüler çekistirmiyor ipi. Iyilik ve
kötülükten örülmüs ibrisimin kendisi.


Bunu anlayinca sasmiyorsun nefretin birden sehvete
dönüsmesine; aci girdaplarinin içinde hazzin
raksetmesine.
Tevazuyla gurur, haysiyetsizlikle onur el ele
yürüyor.
Insan, suuraltindaki isyankarla sahtekari, günahkarla
tövbekari birarada farkediyor.
Benim, hükmeden ve boyun egen, zulmeden ve aci çeken.
Bunca siddet kadar onca merhamet de benim eserim.
Minneti nefrete, korkuyu cesarete, zaferi hezimete
bulayan benim.
Kundak bezime tipatip benziyor kefenim,
hayatim muhtesem ve sefil, magrur ve rezil, hayasiz
ve asil.
Ben, hem örs hem çekicim.

Iste bu kesif kolaylastiriyor yasami..
Anliyorsun ki toplumlar gibi insanlar dakanli iç
savaslarina borçlu ilerlemesini..

O zaman , iyileri kötülerden ayirmak gibi nafile bir
ugrasi birakip -basta kendin olmak üzere- insanlarin
içindeki iyiligin pesine düsüyorsun; kiymet bilmeyi ve
-yine basta kendin olmak üzere- herkesi hos görmeyi
ögreniyorsun.

Tükendikçe pahalaniyor zaman; günler azaldikça
uzuyor. Saçlarin gibi, seyreldikçe degerleniyor dostlarin.
Günahlari ve zaaflariyla da övünüyor insanlar;
sevaplari ve zaferleri kadar.

Önemli degil kaç kez yenildigin; önemli olan, kaç
yenilgiden sonra yeniden dogrulabildigin.

Bu paramparça ruhlardan, çeliskili duygulardan,
çatismanin açtigi yaralardan mucizevi bir ahenk
çikiyor ortaya

ki olgunluk diyorlar adina.....


NOT: Can Dündar'in "Nereye" adli kitabindan alinmistir.
Tüm edebiyat severlere bilindik konulara bilinmedik
yaklasimlarla deginen bu akici ve güzel eseri tavsiye
ediyoruz.....


(zehni 24.10.03)