Bir Afrika kabilesinde, hamile kalan kadınlar arkadaşlarını
toplayıp doğaya gider, ve doğacak çocuğun şarkısını duyana
dek meditasyon yapıp dua ederler.

Bu kabileye göre, her ruhun kendine öz ses vibrasyonları
vardır. Kadınlar bu seslere kulak verdiklerinde, hep birlikte
yüksek sesle seslendirirler.

Sonra da kabileye dönüp şarkıyı herkese öğretirler.

Çocuk doğduğunda, tüm kabile toplanarak ona şarkısını söyler.
Çocuğun sonraki önemli dönemlerinde, aynı şarkı okunur.

ölüm döşeğinde de aynı şarkı söylenir.

Aslında hepimizin içinde bir şarkı olduğunu biliriz ve
sevdiklerimizin zor zamanlarımızda bunu farketmelerini ve
bize söylemeye yardımcı olmalarını arzu ederiz.
Bu şarkı, Afrika kabilesinde farklı bir zamanda da söylenir.

Bir insan kabul edilmez bir cürüm işlediğinde, kabile toplanır
ve ona şarkısını söyler.
Çünkü bu kabileye göre, antisosyal davranışlar ceza ile
düzeltilemez : sevgiyle ve kimliğin hatırlanmasıyla
çözülebilir.

Kendi şarkını duyduğun zaman, bir başkasına zarar verecek
davranışlarda bulunma isteğine ihtiyaç kalmaz.

Gerçek dost, senin şarkını duyan ve ihtiyacın olduğunda sana
tekrarlayandır.

(sanem 05.10.04)