Dağ gibi karayağız birer delikanlıydık. Babamız,sırtında yük taşıyarak getirdi aşımızı, ekmeğimizi. Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken bizler bir mumun ışığında bitirdik kitaplarımızı.
Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya.
Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık. Vurulduk ey halkım, unutma bizi...
Bizleri yok etmek istediler hep. Öldürüldük ey halkım, unutma bizi...
Korkmadan öldük ey halkım, unutma bizi...
Bir gün mezarımızda güller açacak ey halkım, unutma bizi...
Bir gün sesimiz, hepimizin kulaklarında yankılanacak
ey halkım, unutma bizi. Özgürlüğe adanmış bir top çiçek gibiyiz şimdi, hep birlikteyiz ey halkım, unutma bizi, unutma bizi, unutma bizi....
25/08/1975 tarihli Cumhuriyet gazetesinden.Ugur Mumcu