Tarla, eteğindeymiş bir dağın. Adam, yürümeyi yeni öğrenen oğlunu da çalışmaya giderken yanında götürmeye başlamış. Çocuk, ağacın gölgesinde otururken tarlada çalışan babasını izliyormuş gün boyu. Babanın umudu, oğlunun da büyüdüğünde evin tek geçim kaynağı olan tarlayı ekip biçmesiymiş. O da aynı ağacın gölgesinde otururken, babasını gözlemleyerek öğrenmiş bu işleri... Çocuk konuşmayı öğrendiğinde, su içmek için ağacın gölgesine gelen babasına sormuş bir gün: "Baba deniz ne demek?" Adam şaşırmış! Dağların arasında doğan çocuğuna başlamış denizi anlatmaya... Ertesi gün çocuk yine aynı şeyi istemiş babasından: "N'olur baba, denizi bir kez daha anlatsana!"

Yıllar geçmiş aradan. Çocuk büyümüş koca adam olmuş. Babasından öğrendiklerini tarlada sürdürürken susayıp ağacın altına gelmiş, sıcak bir yaz gününde... Ağacın gölgesinde yaşlı bir adam oturuyormuş. Adam, elleri, yüzü tarlaya benzeyen yaşlıya sormuş: "Baba, hadi, bana denizi anlat!" Bir gün adam, yıllarca kendisine denizi anlatan babasının yanına gelmiş ve ilk kez yanına oturmadan elini uzatmış: "Hadi kalk baba, bugün denizi anlatmayacaksın bana. Çünkü denizi görmeye gidiyoruz!" Saatler süren uzun bir yolculuktan sonra denizin kıyısına gelmiş baba, oğul... Dalgalar pantolon paçalarını ıslatıyormuş her ikisinin de... Öylece susup denize bakıyorlarken çocuk bozmuş sessizliği: "Baba, deniz nerede? Anlat da göreyim!"

(Sunay Akin'in Hey gidi Kazım Koyuncu!.. adli yazisindan alinti )