Karışık bir mevzudur futbol. Üç - beş kelamla anlatılmaz. İyice hatmetmek gerekir, tarihini bilmek gerekir...

İngiliz gavurunun icat ettiği söylenir. İşgal yıllarında, memlekette bulunan ecnebi askerler oynarken görülmüş ilk defa. O zamanlar memlekette spor namına yapılan tek uğraş güreş, bir de tulumbacıların yangın söndürmeye yetişirkenki koşturmacaları. Kanı kaynayan gençlik durur mu hiç? Yürüttükleri gibi gavurların toplarından birini, Dolmabahçe'nin üstlerinde, yukarı aşağı koşturmuşlar. Ayakla topu tepme çılgınlığı çabucak sarmış bütün vilayeti. Lakin zamanın padişahı pek hoşlanmamış bu durumdan. Kafirlerin Hz. İbrahim'in kellesiyle oynadıkları oyuna benzetip yasaklamış bu sporu. İşte o gün, bugündür görüldüğü üzere yasaktır bu menem spor.

Biraz daha tarifini zikredelim dilerseniz. En az iki, en çok iki takımla oynanır. Her takımdan 10 aklı evvel, yaşı kemal adamın meşin yuvarlağın peşinde koşturmasıyla vuku bulur. Takımlardaki akıllı birer adam koşmazlar topun peşinden, sadece tutmaya çalışırlar. Bu adamlar Allah muhafaza, nazara gelir, elleri, kolları, bacakları kırılır diye beşer, altışar adam da kenarda bekler. Bir de Teknik direktör (baş adam) vardır. Yaşça daha reşit, akılca daha olgun olanıdır. Baş adam da koşmaz deli gibi topun peşinden, sadece bağırır. Her iki takım karşı kaleyi Kabe alır, oraya doğru teperler topu. Ahanda top o kaleye girdi mi, üçüz doğurmuş kısırlar gibi zıplar durur eşşek kadar adamlar, sevinçten. Zaten bu oyunun niyeti de budur. Stadyum (top sahası) denilen mekanda, binlerce yaşı kemal, aklı evvel cemaatin huzurunda oynanır. Ama topun asıl tepildiği yer stadyumun ortasındaki çimden ovadır. 3 sürü koyuna 2 hafta yetecek büyüklüktedir bu ova...

Lütuf edip okumaya devam ederseniz biraz daha ayrıntıya ineceğim.

Genelde adam milleti oynar bu oyunu. Adam milletinin de bir kaç tahtası eksık olanı, ezik büzük olanı, bir baltaya sap olamayanı. Bu oyunun ağaları Pele, Maradona, Beckenbauer olarak kabul görür. Memleketimizde de Lefter, Tanju ve Hakan ağalar olarak kabullenilir.

Günümüzde bu oyun eşşek yüküyle akçenin döndüğü, seyr-ü sefa (show, gösteri işi) bir oyun haline gelmiştir. Oyuncu sahada osursa, sülalesine yetecek kadar akçeyi cebine indirmektedir. Elin arabına deve yüküyle akçe helal edilmektedir. Emre adındaki sütoğlana teee İtalyalardan, İngilterelerden kısmet gelmekte, hatun kişiler bu çocuğun haremine katılmak için 41 takla atmakta, bilimum türbelere adak adamaktadır.

Her ne kadar memleketimizde topçunun tekme tokat kavga edeni, hakeme ana avrat küfür edip bir de kafa koyanı takdire şayan olsa da gavurlarda fair play (efendi gibi oyna) rüzgarları esmektedir. Bu durum, oyunun git gide daha inceldiği sonucunu verir. Babalarımızın anlattığı "Bizim zamanımızda yağmurda top suyu çeker, topa bir kafa vurdun mu ters tarafa, toptan fazla uçardın..." veya "Lefter topa bi koydu, top danaya çarptığı gibi dana mevta oldu..." hikayeleri de günümüzde ayakla top tepme sanatının kibarlaştığını ifade eder.

Futbol Federasyonunun (Topçular Cemiyeti) bir takımda en fazla 5 ecnebi topçu oynatma kararı da pek yerindedir. Lakin, yarısından fazlasının sünnetsiz olduğu bir takımın hayırlara vesile olması mümkün olamamaktadır.

Ayakla top tepme sanatı bu şekilde tarif edilebilir. Siz siz olun, fazla kafanızı yormayın böyle mevzulara...