Cemal Abdülnâsır Devlet Başkanı olunca, Mısır radyosunu dünyanın her tarafından dinlenir duruma getireceğini iddia etmiş ve kısa sürede de bu iddiasını gerçekleştirmişti. Fıkra ya da söylenti bu ya, bir gün Mısır radyosu, o günlerde adını çokça duyuran Ankaragücü’nün maçını naklen vermiş. Ankaragücü’nün o dönemde ünlü bir sloganı da vardı: “Haydi bastır, Ankaragücü.” İşte spiker bu sloganın etkisinde kalarak, dinleyicilerine Arapçasını söylüyormuş: “Yallah tazyik, kuvvetül Ankara.”

DİSK Genel Başkanı Süleyman Çelebi’yle gazeteci Ahmat Tulgar’ın yaptığı “DİSK’in renkli sevgi devrimi” başlıklı söyleşisini (Akşam gazetesi, 01.05.2005) okuyunca, önce aldatılmış ya da aldatıldığını sanan yahut da kaderleri aldatılmak olan âşıkların sloganı geldi aklıma: “Mühim olan aşkımız, o da bitti şaşkınız.” Bunu yazıma başlık yapmak istedim, ama sonra gerçekler yerine aşklara bel bağlayanların, örneğin 1999 seçimlerinde nasıl hüsrana uğradıklarını getirdim gözlerimin önüne. Arkasından Ankara’nın her konuda öne çıkmasını düşündüm ve başlığı buldum: “Yallah tazyik, kuvvetül Ankara.”

Mühim olan aşkımız.

Biz sermayeden bağımsız bir örgütüz”, diyen Sayın Çelebi, “İşsizliğe karşı, ‘İşimi, fabrikamı seviyorum’ diyoruz. Daha önce biz fabrikamızı sevmiyor muyduk? Biz o zamanlar da fabrikalarımızı koruyorduk. Ama şimdi bu sevgiyi ifade etmeye daha fazla ihtiyaç duyuyoruz” diyor. Ve ekliyor: “Biz fabrikamızı severken kuru kuruya sevmiyoruz. Daha çok üretim yapılsın diye söylüyoruz.”

Sendikalı işçi sayısının, hatta genel olarak işçi sayısının her geçen gün azaldığı günleri yaşarken Sayın Çelebi, “Sermaye ne istiyor burada? Daha büyümek istiyor, daha çok para kazanmak istiyor. Ama o büyüyünce bizim de istediğimiz oluyor işte: İşsizliğe karşı yeni istihdam oluşmuş oluyor. Bugün bir büyümeden söz ediliyor ekonomide” diyor. Ve tek taraflı aşkın hiçbir işe yaramadığını da belirtiyor hemen arkasından: “Ama bu büyümenin sonucunda bizim ücretlerimizde bir artış oluyor mu? Hayır. İstihdam artıyor mu? Hayır. Biz de bunun mücadelesini veriyoruz” diye ekliyor

AKP’lilerin Başbakan’ının sadece sermaye çevreleriyle ilişki kurduğu, AKP’lilerin Devlet Bakanı Ali Babacan’ın, işsizlik oranının arttığı bir dönemde, “İşsizlik oranı iyileşme alameti,” dediği, emekçilerin mezarda bile emekli olma şanslarının bulunmadığı (Sayın Çelebi, sözleşmelilerin kaç yılda emekli olacağını biliyordur, sanırım) günümüzde, “Platonik aşk”ın sonuçlarının nasıl olacağını bir türlü çözemiyorum.

İstihdam artmıyor, üretim artmıyor, sokaklardaki işsiz sayısı her geçen gün katlanıyor ve buna karşılık ithalat dorukta. Ve çelişkiler rafa kaldırılıyor, unutturulmak isteniyor. Hortumcuların götürdüğü 48 katrilyonun affedilmesini gündeme getirenlerin işbirliği içinde olduğu sermayeyle aşk yapmanın kime yararı olur?

Dün, “MESS’i ezdik, sıra DGM’de” sloganlarının benzerlerini acaba şimdi “Devrimci sendikaları ezdik, sıra tüm emekçilerde,” demez mi birileri...

Korkuyorum, “Mühim olan aşkımız, o da bitti şaşkınız” durumuna düşülecek yakın bir zamanda...

Faşizm kahroldu mu?

Sayın Süleyman Çelebi’nin bir sözüne takıldım, kişisel olarak. Geçmişte DGM’lere, 141. ve 142. maddelere karşı çıkıldığını ve bugün bunların olmadığını söylüyor.

Rahmetli Orhan Apaydın anlatmıştı. 1960 İhtilâli’nden sonra Kurucu Meclis’te, basınla ilgili bir maddenin kaldırılması gündeme gelmiş. Orhan Apaydın, “Aman,” demiş, “Bu maddeyi kaldırtmayın. Çünkü yazara verilen ceza, 6 ay. Bu madde kalkarsa, başka yerlere bağlarlar, ceza daha çok olur.” Kimse dinlememiş ve o madde kalkmış, tabii yerine 141. ve 142. maddeler uygulamaya sokulmuş ve cezalar 7.5 yıldan başlamış... Ve bir süre sonra bir sağcı yazar, “Şu komünistleri 142. maddeden yargılamak onların reklam yapmasına neden oluyor. Para cezası verilsin. Nasıl olsa o zaman batarlar ve susarlar” anlamında bir şeyler yazmıştı. Ve bugün dedikleri oldu, yazarlar para cezalarıyla susturuluyor.

Bunu neden söyledim? Sayın Çelebi, “Geçmişte “Kahrolsun Faşizm’ diyorduk. Bugün ‘Demokrasiyi seviyorum’ diyoruz” demekte. Anladığım kadarıyla Sayın Çelebi, DGM gibi, 141 ve 142 gibi faşizmin de yok olduğunu düşünüyor. Ama bence “faşist provokasyon” tırmanıyor, yine okullar basılıyor, yine pırıl pırıl yurtsever gençlere karşı saldırılar düzenleniyor ve faşizm hayranları gizli gizli değil, açıkça gövde gösterilerine girişiyorlar. “Demokrasiyi sevmek” ya da “Faşizmi gündemden çıkarmak” onları durdurmuyor. Bu benim özel kanım...

Neyse... Sayın Süleyman Çelebi’nin söyleşisindeki takıldığım birkaç bölüme neden karşı çıktığımı yazdım. Kimse kızmasın, alınmasın, gocunmasın. Ama son bir kez daha söyleyeceğim, “İnşallah ilerde, mühim olan aşkımız, o da bitti şaşkınız” durumuna düşülmez...

Bülent Habora