Güzel anılar biriktirdim senden,
Dudağıma solgun gülücükler getiren.
Özenle sakladım belleğimde,
Bir yığın oldu daha şimdiden.
Nasıl olsa bir sonu olacaktı bu aşkın
Bir gün apansız gerçekleşiveren.

Bir terazinin durgun pirinç kefesine
Pat diye inince kara kiloluk,
Nasıl kalkar havaya birdenbire
Boş kalan zavallı kefe.
Nasıl titreşir terazi uzun süre,
Denge sağlanıncaya kadar başka şeylerle.

Anılarla bozdum o dengeyi ben önce,
İkimiz için de yaptım bunu.
Yaşadığımız günlerden biriktirdim sessizce,
Bir kefede sana hiç sezdiremeden.
Koyabilirsin kara kiloyu artık,
Bak terazi nasıl kolay gelecek dengeye.

Mutluydum ben yine de kendimce.
Senin girdilerin, çıktılarım benim
Doğrusu uygundu birbirine,
Yan yana gelince bir resmi tamamlayan.
Vazgeçilmezdi ellerin sonra,
Yangınımdan yorgan döşek kaçıran.

Ama inan sonludur aşk da,
Kovalar sonunu kendi kendinin.
Bana bir uçurum gerek şimdilerde,
Yeterince dik ve derin.
Bir çavlan istiyorum çünkü,
Kırmak için kristalini hayatın ve şiirin.


Metin Altıok
Madımak cehenneminde alev alev sönen bir ışık daha. En sevdigim bilmeceyi bilen adam, yalnızlıgımı söyleyen.

İlk dokunusta onun tadını aramıstım. Çok gülmüştüm, çok biliyordum. Sanki dogdugum andan beri... Sonrasında her birine birkaç kahkaha hediye ettim. Yanımdakileri tedirgin eden ya da güldüren kahkahalar. Kendi halime gülüyordum oysa. Her defasında yanılışıma, bulanıklaşan yansımama.
Sonra yıllar geçti. Kahkahalar geçmedi. Belki de yaratılısım böyle diye tanrıya atmak istedim suçu, tanrıyla yattım bu hale düştüm diye savunmak istedim kendimi, olmadı. Herkesi inandırsam bile kendime, kendimi inandıramadım. Onu aradım herkeste. Aradım, aradım. Bulduklarımın karsısında suskun kaldım.
Agladım, acı oldum, gözyası oldum. Kendimden korktum.
Sen yoktun, kendime de gidemiyordum.


Başkaldıran ve boyun eğen halimle haykırdım sessizliğe:

"O kadar temizim ki ben, o kadar beyazım ki her dogan günle, tüm günahlar en güzel renklerini bana bulaştırıyorlar. Her batan günle en güzel pasaklı ben oluyorum yine boşluğa karışan!"

içimde yaşadigim hüzünden dolayi belki böyle hirçinim..aksiyim.
icimde yaşadigim yalnişliktan dolayi belki böyle ukala ve küstahim
insanlardan,takdiklari korkunç maskelerden kacip kitaplara siğindim..
Benim dünyam minnacik bir dünya...
minnacik ve sonsuz....
kavgadan kaçtim,kavgadan, kör düşünden...
Kitapta,kültürde bütün sevgililer gibi kiskanç,
kopariyor insani realiteden..ama asil realite onlar değil mi?
buz tutmuşum,soğumuşum...
insanlarla konuşmak bile kaburgalarimin sikişmasina, beyin hücrelerimin raks etmesine yetiyor.

Feragat oldu,gurur oldu,.... ama iyi mi oldu bilmiyorum......
KAYITSISLIGIN ISSIZLIGINI YAŞIYORUM.....

Sinemis