İçmişim dostlar bu gece bagıslayın beni. Gözlerim bugulu olmadıgı anlarda düsündügümde hep mantıklı cevaplara kavusurdum. Gözlerim genelde bugulu olur ya, biri beni gözlerine yatırdıgı an ıslanmak için, günlük halime döndügümde hemen mantıgı unuturdum.
Şimdi gözlerim uzaklara odaklanmıs, sanki uzaklardan haber bekliyor. Ne kadar uzak, ya da ne kadar uzak oldugu ne kadar önemli, bilmiyorum. Büyük bir can sıkıntısı, içki kokusuna katarken kokusunu, ben sadece havayla temastayım. Kokusunu içiyorum havanın, bir çift tutku kokuyor, belki de burdan çıkınca sevişecekler; baska bir çift öfke kokuyor, belki de birazdan aralarında olan biten her seyi bitirecekler.
...
İçmişim dostlar bu gece bagıslayın beni. Aklıma satasıyorum. Yalnızım. Kötü kokulu yalnızlık bu. İstemedigim yalnızlık... Sanki hiç sordu onu isteyip istemedigimi... Her kıyafet degiştirdiginde, her maske yenilediginde yine o vardı ya yanımda; ben kendimi kandırdım bu gece yalnızım mutluyum, bu gece yalnız degilim, bu gece yalnızım mutsuzum vs diyerek... Her yudumumda bir sevgili olurdu içebilecegim, şimdi onlar bile yok. Bir ten bile yok gömülebilecegim... Yalnızlık bazen buruk bir tat bırakıyor agzımda. Bir daha diyorum, bir daha olmayacak bu, bir daha yalnız gelmeyecegim buraya. Ama biliyorum, hep yaptıgımı yapacagım yine. Hep yalnızdım ya, yine yalnız olacagım.
...
İçmişim dostlar bu gece, bagıslayın beni. Hastalıklı düsüncelerim yine kendimden kaçıyor, baskalarına sıgınıyor. Birkaç cümle emdim bir oyundan ben bu gece, "gitmek gibi degil! kayboluyoruz biz!" diyor.
Haksızsın diyemiyorum.
Gitmek gibi degil! Kayboluyoruz biz çocuk...